මම හිතන විදියට ලංකාවේ එක තැනක හැලුන වැඩිම කදුලු බිංදු හැලුනෙ රෝහලකවත් බොරැල්ල කනත්තෙවත් නෙවෙයි
ඒ මේ ගුවන්තොටුපලේදී ,
මෙතනදි පපුව ඇවිලුන තරම් මිනිස්සුන්ගෙ පපුව කවදාවත් ඇවිලිලා නැතුව ඇති
මෙතනදි පොදි බැදගත්ත කාලකන්නි මතක මිනිස්සු හැමදාම මැරි මැරී විදවන්න හේතු වෙලා ඇති
මෙතනින් ගියපු සමහර මිනිස්සු පනපිටින් ආයෙ මෙතනින්ම එලියට නොඑන්න ඇති
මෙතනින් තුරුල් කරන් කදුලු බිදු පිසදාගෙන දරාගෙන නික්ම ගිය ආදරනීයම මිනිස්සු ආයෙ එද්දි ඒ ආදර කතාව නිම වෙලා තියෙන්න ඇති
තරුනයෙක්ව මෙතනින් එතර ගිය මිනිස්සු ආයෙ එද්දි ජීවිතේ හොදම කාලය නිම වී වියැකිලා නැවත එන්න ඇති
සැමියාට බිරිදත් බිරිදට සැමියාත් සමුදුන්න අන්තිම තප්පරය මෙතන්දි ලියවෙන්න ඇති
ජීවිත කතාවම එකට ලියැවෙන්න දිවුරපු මිනිස්සු මෙතනින් සමුදුන්නම ඈත් වෙලා යන්න ඇති
මෙතනින් ගියපු ආදරනීයන් නැවත එද්දි තමන්ගෙ අම්මා තාත්තා දරුවා නැත්නම් පෙම්වතා පෙම්වතිය ජීවතුන් අතර නැතුව මෙතන්ට පය තබන මොහොතෙත් නික්ම ගිය මොහොත වගේම කදුලු හලන්න ඇති
නැවත හමු නොවෙන බව දැන දැනම මෙතන්දි මිනිස්සු අවසන් වරට ඇගිලි තුඩු අත හරිමින් පපු මැද්දම අවුලුවාගෙන ඒ අහස්‍ යානා වලට ගොඩ වෙන්න ඇති
සමහර විට ආදරනීයන් හැමෝම ඇවිත් සමුදෙද්දි හිත මග බලන් ඉදපු කෙනා නෑවිත් අප්‍රමාණ දුකක් දරාගෙන මිනිස්සු මෙතනින් නික්ම යන්න ඇති. ඒක වෙන්න ඇති මිල්ටන් කිව්වෙ
" නෑසිය මිතුරන් පැමිණීලා
ආසිරි සුබ පැතුම් පැතුවා
ඔබ නාවේ ඇයි මිහිරියේ" කියලා
සමහර හදවතේ හිර කරන් ඉදපු බැදිම් කොච්චර ද කියලා තේරුම් ගියේ ඒ ආදරනීයම කෙනා මෙතනින් නික්ම ගියාම වෙන්න ඇති.. ඒක නිසා වෙන්න ඇති මාලනී බුලත්සිංහල කිව්වෙ
" ඔබට මා ආදරය කල බව මෙතරම්
මා දමා ඔබ දුරු රට යන තුරු නොදනිම්" කියලා
ජීවිතේ තමන්ට ලැබුනු හොදම මිත්‍රත්වය අවුරුදු ගානකට මෙතනින් ඈත් වෙලා යද්දි ඒ ඇස් වලත් කදුලු මේ තැන නිසාම අනන්ත බිමට වැටෙන්න ඇති
නැවතිලා හිතුවම මේක කදුලු තොටුපලක්💧
ලංකාව වගේ කාලකන්නි රටක ගුවන්තොටුපලක තියෙන්නෙ සතුටට වඩා දුක සහ කදුලුම විතරයි 💧
D#du_vi
